Historia szkoły w “pigułce”

Historia szkoły w “pigułce”

• 1963 – oficjalna data powstania szkoły utworzonej dla potrzeb rzeszowskiej energetyki. Była to Zasadnicza Szkoła Zawodowa, przy Zakładzie Energetycznym w Rzeszowie. Kształcono kadrę monterską oraz uruchomiono jeden oddział liczący 47 uczniów w zawodzie – elektroenergetyk.
• 1967 – zapadła decyzja o otwarciu 3-letniego Technikum Energetycznego dla Pracujących Zakładu Energetycznego w Rzeszowie na podbudowie Zasadniczej Szkoły Zawodowej.
• 1974 – zostają powołane filie Zasadniczej Szkoły Zawodowej w Tarnobrzegu przy Rejonie Energetycznym o kierunku elektroenergetyk oraz w Jedliczu przy Zakładzie Remontowym Energetyki o kierunku elektromechanik i ślusarz – spawacz.
• 1982 – na potrzeby fachowców dla elektrociepłowni Rzeszów Załęże szkoła otwiera nowy kierunek dla Szkoły Zasadniczej – monter mechanicznych urządzeń energetycznych.
• 1984 – powołane zostają filie Zasadniczej Szkoły Zawodowej o kierunku elektroenergetyk w Jarosławiu i Sanoku.
• 1984 – szkoła decyzją Kuratora Oświaty i Wychowania w Rzeszowie zostaje przemianowana na Zespół Szkół Zawodowych Zakładu Wykonastwa Sieci Elektrycznych w Rzeszowie.
• 1985/86 – utworzono technikum zaoczne.
• 1987/88 – otworzono pierwszą klasę 5-letniego technikum dziennego.
• 1987 – 14 października przekazano do użytku nowy obiekt szkolny.
• 1989 – 20 maja szkoła przyjęła za patrona generała Władysława Sikorskiego oraz nadano jej sztandar.
• 1990/91 – utworzone zostało dzienne 2-letnie Studium Policealne.
• 1993 – od 1 stycznia Zespół Szkół Zawodowych Zakładu Wykonawstwa Sieci Elektrycznych przekształca się w Zespół Szkół Energetycznych i przechodzi pod nadzór Kuratorium Oświaty.
• 1994 – 1 stycznia w ramach ogólnopolskiego programu pilotażowego, zapada decyzja
  o przejściu szkoły pod Zarząd Prezydenta Miasta Rzeszowa.
• 1999 – w maju z okazji 35-lecia szkoły, otrzymała ona nowy sztandar.
• 2000 – od stycznia zajęcia praktyczne zostały przeniesione do Centrum Kształcenia Praktycznego na ulicę Hetmańską w Rzeszowie.
• 2011 – od 1 września 2011r. Zespół Szkół Energetycznych i Zespół Szkół nr 3 w Rzeszowie zostały połączone decyzją Urzędu Miasta Rzeszowa. Zespół Szkół Energetycznych zmienił dotychczasową siedzibę na nową, mieszczącą się w budynku byłego Zespołu Szkół nr 3 przy ulicy Dąbrowskiego 66A.

Sylwetka PATRONA SZKOŁY
Władysław Eugeniusz Sikorski (1881-1943), polski mąż stanu, polityk, generał. Urodził się w roku 1881 w Tuszowie Narodowym niedaleko Mielca w rodzinie wiejskiego organisty. W roku 1898 rozpoczął naukę w seminarium nauczycielskim w Rzeszowie, następnie zaś dostał się na studia na Politechnikę we Lwowie, gdzie w roku 1908 uzyskał dyplom inżyniera na wydziale budownictwa.
W latach 1904 – 1905 odbył służbę w armii Austro-Węgier, pod której zaborem pozostawała Polska od roku 1795. Dlatego też patriotycznie nastawiony młody oficer rezerwy zajmował się konspiracją – m.in. wykładał taktykę w konspiracyjnej Organizacji Bojowej Polskiej Partii Socjalistycznej, na czele której stał Józef Piłsudski. Od 1905 członek Związku Odrodzenia Narodu Polskiego, a od 1910 Polskiego Stronnictwa Postępowego. Od 1912 referent spraw wojskowych w Komisji Tymczasowej Skonfederowanych Stronnictw Niepodległościowych, następnie sekretarz generalny tejże Komisji.

Okres I Wojny Światowej
1914-1916 szef Departamentu Wojskowego Naczelnego Komitetu Narodowego. 1916-1917 szef Krajowego Inspektoratu Zaciągu, następnie dowódca obozu ćwiczebnego Polskiej Siły Zbrojnej
w Zambrowie. Od września 1917 do lutego 1918 dowódca Uzupełnień Polskiego Korpusu Posiłkowego. Internowany przez Austriaków.

Okres miedzywojenny.
W listopadzie 1918 mianowany przez Radę Regencyjną szefem sztabu w dowództwie w Galicji, uczestniczył w obronie Przemyśla przed Ukraińcami.W 1919 walczył w obronie Lwowa i dowodził grupą operacyjną na froncie polsko-ukraińskim na linii Zbrucza. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej, m.in. dowodząc 5 Armią w bitwie warszawskiej, następnie 3 Armią toczącą ciężkie walki w rejonie Zamościa z Armią Konną S.M. Budionnego. W roku 1921 rozpoczął także, obok kariery wojskowej, polityczną – 1 kwietnia został szefem Sztabu Generalnego, rok później zaś, po zamordowaniu prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Gabriela Narutowicza, powierzono mu urząd premiera i ministra spraw wewnętrznych. Przypadło mu wówczas niewdzięczne zadanie uspokojenia rozruchów społecznych i unormowania sytuacji w kraju. Jednak wewnętrzne rozgrywki międzypartyjne i dążenie do autorytarnej władzy przez marszałka Piłsudskiego spowodowały w roku 1923 upadek rządu Sikorskiego. Rok później, objąwszy w gabinecie kolejnego premiera, Władysława Grabskiego, tekę ministra spraw wojskowych zajął się rozbudową marynarki, lotnictwa i przemysłu zbrojeniowego oraz pełnił funkcję dowódcy Okręgu Korpusu Lwów VI. W czasie przewrotu majowego 1926 nie zaangażował się po żadnej ze stron. W 1928 odwołany ze stanowiska dowódcy Okręgu Korpusu w związku z zatargami z J. Piłsudskim. Przebywał przeważnie we Francji, gdzie odbywał intensywne studia wojskowe. Był przeciwnikiem politycznym obozu sanacji. W 1936 wspólnie z I.J. Paderewskim i J. Hallerem doprowadził do porozumienia polskich stronnictw centrowych (tzw. Front Morges). Inicjował założenie Stronnictwa Pracy. W 1939 wystosował raport do marszałka E. Rydza-Śmigłego z prośbą o przydział wojenny, którego nie otrzymał. Udał się do Francji, gdzie 28 IX 1939 objął dowództwo armii polskiej tworzonej we Francji. W dwa dni później desygnowany na premiera Rządu Rzeczpospolitej Polskiej na emigracji, w którym objął także tekę ministra spraw wojskowych. 7 XI 1939 mianowany Naczelnym Wodzem i Generalnym Inspektorem Sił Zbrojnych. W listopadzie 1939 powołał Związek Walki Zbrojnej. Po kapitulacji Francuzów walcząca wspólnie z nimi 84-tysięczna armia polska utraciła ok. 2/3 stanu osobowego.

Działalność Sikorskiego w czasie II wojny światowej.
5 VIII 1940 Sikorski podpisał umowę w sprawie odbudowy armii polskiej w Wielkiej Brytanii. Wiosną 1941 wyjechał do Stanów Zjednoczonych i Kanady w celu uzyskania pomocy materialnej i wojskowej. Po napaści Niemiec na ZSRR, 30 VII 1941 zawarł układ z rządem radzieckim normujący stosunki dwustronne i układ dodatkowy w sprawie utworzenia armii polskiej w ZSRR. Treść układu nie precyzująca przebiegu polskiej granicy wschodniej stała się przyczyną kryzysu rządowego i powstania silnej opozycji. Odkrycie grobów katyńskich doprowadziło 23 IV 1943 do całkowitego zerwania przez rząd radziecki napiętych już wcześniej stosunków dyplomatycznych z rządem polskim. Sikorski zginął w katastrofie lotniczej 4 VII 1943 w Gibraltarze, powracając z inspekcji wojsk na Środkowym Wschodzie. Przyczyn katastrofy nie wyjaśniono do chwili obecnej. Pochowany na cmentarzu polskich lotników w Newark, w Wielkiej Brytanii.
17 IX 1993 jego prochy przeniesiono na Wawel. Autor publikacji z zakresu wojskowości i polityki, m.in.: O polską politykę państwową. Umowy i deklaracje z okresu pełnienia urzędu prezesa Rady Ministrów 18 XII 1922 – 26 V 1923 (1923), Nad Wisłą i Wkrą. Studium do polsko-radzieckiej wojny 1920 roku (1928), Przyszła wojna – jej możliwości i charakter oraz związane z nimi zagadnienia obrony kraju (1934).


« powrót